Królestwo Tajlandii to państwo o powierzchni 514 000 km², dawniej znane jako Syjam, jest jedynym państwem Azji Południowo-Wschodniej, które nigdy nie zostało podbite przez Europejczyków. Ma 65 milionów mieszkańców, z których zdecydowana większość to wyznawcy buddyzmu Theravada, ale sąsiadujące z Malezją południowe prowincje zdominowane są przez muzułmanów.

Rdzenni mieszkańcy Tajlandii zamieszkiwali te ziemie już dwa tysiące lat przed Chrystusem, stanowiąc pierwszą kulturę rolniczą w regionie. Język tajski, o odmiennym od łacińskiego alfabecie, jest językiem urzędowym Tajlandii.

Na północy królestwa, które w Złotym Trójkącie spotyka się z Birmą i Laosem, wnoszą się pokryte zieloną dżunglą góry opadające ku nizinie rzeki Chao Phraya, zwanej Menam, co oznacza po prostu „rzeka”, u której ujścia leży Bangkok, stolica Tajlandii. Na północnym wschodzie rozpościera się wciąż tajemniczy Isaan zamieszkany przez ludność o nieco odmiennej kulturze. Południe kraju to znaczna część Półwyspu Malajskiego, po którego obu stronach rozsiane są malownicze wyspy.

Tajlandia znana jest na całym świecie z przepięknych plaż, które okalają dziesiątki rajskich wysp Morza Andamańskiego, z jego perłą – wyspą Ko Phuket, i Zatoki Tajlandzkiej, gdzie leży sławna Ko Samui.

Mieszkańcy Tajlandii to bardzo uprzejmy i pogodny naród, znany z uśmiechu, którym obdarzają się nawet nieznajomi na ulicy. Ten zwyczaj wywodzi się z chęci wykonania w stosunku do drugiego człowieka miłego gestu, który nic nie kosztuje, a którym można załagodzić trudną sytuację. Uśmiechem Tajowie wyrażają nie tylko radość czy podziw, lecz także niezdecydowanie, tłumią nim złość, smutek i zakłopotanie, starają się nim pocieszyć i przeprosić. Każdy z ponad dziesięciu rodzajów uśmiechu ma swoją nazwę, odpowiednią do funkcji, i jest powszechnie używany.

Wyrazem pogodnego podejścia do życia jest też często stosowane powiedzenie mai bpen rai – „nic się nie stało”, wymawiane oczywiście z uśmiechem. Tajlandia znana jest również z bardzo starych technik masażu, którym mistrzowie tej sztuki potrafią leczyć. Tajowie bardzo dużą wagę przywiązują do religii, dlatego cenioną praktyką jest medytacja pomagająca przywrócić spokój umysłu i przynosząca medytującym zasługi duchowe. Każdy mężczyzna powinien na pewien czas przywdziać szafranowe mnisie szaty i pozostać w klasztorze.

Tajowie wierzą, że pozyskane w ten sposób przez mężczyznę zasługi spływają także na jego rodzinę, zapewniając jej członkom (szczególnie matce) reinkarnację w lepszym życiu. O brzasku mnisi wyruszają na ulice miast i wiosek, by zebrać od mieszkańców ofiarę w postaci żywności, która stanowi ich jedyny posiłek. Mnisi nie mogą dotykać pieniędzy, a w środkach transportu, gdzie mają wydzielone miejsca, kobietom nie wolno przebywać w ich pobliżu.

Tradycyjną formą powitania jest gest zwany wai, polegający na złożeniu dłoni i delikatnym ukłonie, któremu towarzyszy słowo sałatdii. Gest ten wyraża szacunek i wykonuje go osoba młodsza, o niższej pozycji lub gość, a osoba powitana takim gestem powinna w ten sam sposób odpowiedzieć. Raczej nie podaje się ręki, nie należy też dotykać głowy, gdyż Tajowie wierzą, że w niej właśnie przebywa dusza.

Poddani królestwa Tajlandii uwielbiają świętować, a ich festiwale są niezwykle barwne. Jedno z najważniejszych to święto Songkran, tajski Nowy Rok, przypadający 13 kwietnia. W Tajlandii lata liczone są od śmierci Buddy, dla upamiętnienia jego odejścia w nirwanę, zatem data w tamtejszym kalendarzu buddyjskim przesunięta jest o 543 lata w przód wobec kalendarza gregoriańskiego – rok 2008 jest 2551.

Święto Songkran jest podobne do lanego poniedziałku, gdyż ludzie polewają się wzajemnie ogromnymi ilościami wody. Zwyczaj ten wywodzi się z tradycji wyrażania szacunku przez delikatne skropienie wodą rąk lub głowy, ponieważ jednak kwiecień jest najgorętszym miesiącem, przekształcił się w zabawę przynoszącą ulgę w upalny dzień.

Drugim ważnym festiwalem jest niezwykle romantyczne święto Loy Gratong mające korzenie najprawdopodobniej w hinduskim święcie świec – Diwali. Loy Gratong odbywa się w listopadową noc pełni księżyca, kiedy Tajowie puszczają na wody kanałów i rzek koszyczki udekorowane kwiatami, świecami i kadzidełkami. Rozświetlające noc koszyczki niosą z prądem rzek miliony życzeń, nadając tej nocy magiczną atmosferę.

Dawna tradycja zaleca, by przy każdym budynku postawić przypominający niewielką świątynię domek dla duchów, co powstrzyma je przed sprawianiem kłopotów w domu. Przy bardzo wielu budynkach w Tajlandii stoją takie domki, a jednym z ciekawszych jest całkiem okazała kapliczka w centrum Bangkoku przy hotelu Grand Hyatt Erawan.

Tajowie mają dla swego władcy wielki szacunek i obraza rodziny królewskiej jest bardzo surowo karana. Warto pamiętać, że na banknotach i monetach znajduje się podobizna króla, należy więc unikać następowania na nie. Związane jest to również z przekonaniem, że stopy są najniższą, nieczystą częścią ciała i nawet wskazywanie czegokolwiek stopą zostanie odebrane jako bardzo obraźliwe.

Podobna zasada dotyczy gazet. Jeśli w gazecie pojawi się wizerunek monarchy, nie wolno używać jej do pakowania ani w inny sposób naruszający ten wizerunek. Również chwalący władcę hymn królestwa należy uszanować, przystając, gdy (codziennie o godzinie 8.00 i 18.00) rozbrzmiewa, rozpoczynając i kończąc dzień. Szacunek dla króla jest widoczny także w dniu jego urodzin, będącym Dniem Ojca, gdy ubiór Tajów zdominowany jest przez barwę żółtą – symbol poniedziałku, dnia królewskich narodzin.

Należy bardzo uważać, by podczas podróży do Tajlandii do bagażu nie zostały podrzucone narkotyki, ponieważ kary za ich posiadanie są bardzo surowe: dożywotnie więzienie lub kara śmierci.

Znakomitej większości dań kuchni tajskiej towarzyszy aromatyczny jaśminowy ryż serwowany każdemu w oddzielnej miseczce, podczas gdy pozostałe potrawy podawane są we wspólnym naczyniu. Tajska kuchnia, uważana za jedną z najlepszych na świecie, bywa niezwykle ostra, choć smak użytych przypraw łagodzi mleczko kokosowe.

Dania nie tylko zachwycają aromatem trawy cytrynowej, świeżych ziół i niespotykanym smakiem, lecz są małymi dziełami sztuki, gdyż Tajowie przywiązują dużą wagę do ich atrakcyjnego wyglądu. Dekorują je fantazyjnie pokrojonymi warzywami i owocami. Unikalnym dla Tajlandii dodatkiem potraw jest posiadająca wiele odmian regionalnych nam prik – pasta ze zmielonego chili, krewetek, czosnku lub innych składników.

Jednymi z najbardziej popularnych przysmaków są: pad thai – makaron podsmażany z jajkami, sosem rybnym i kurczakiem lub krewetkami, oraz bardzo ostra zupa krewetkowa tom yam gung. Wbrew powszechnemu przekonaniu pałeczki używane są w Tajlandii zazwyczaj do jedzenia makaronów, a większość dań spożywa się za pomocą łyżki i widelca.

Klimat

W tropikalnym klimacie Tajlandii dość duża wilgotność powietrza i wysoka temperatura utrzymuje przez cały rok. W górzystych regionach północnych i centralnej części występuje wyraźny podział na trzy pory roku, na południu są tylko dwie. Północ i centrum od listopada do lutego znajdują się pod wpływem północno-wschodniego monsunu przynoszącego przyjemne, chłodniejsze powietrze przy bardzo niewielkiej ilości opadów.

W grudniu jednak w wyższych partiach gór na północy temperatura może się zbliżyć do 5  C. Od marca rozpoczyna się pora sucha, podczas której, nim zakończy się wraz z pierwszymi ulewnymi deszczami w lipcu, w kwietniu mogą wystąpić nawet 40-stopniowe upały. W porze deszczowej południowo-zachodni monsun przynosi bardzo ulewne deszcze.

Z początku przeplatane są one godzinami ładnej pogody, jednak później mogą powodować krótkotrwałe powodzie. Na południu pora deszczowa wygląda trochę inaczej po obu stronach Półwyspu Malajskiego. Po jego zachodniej stronie opady trwają od kwietnia do października, natomiast na wschodniej największe notowane są między wrześniem a grudniem. Temperatura w południowej części kraju utrzymuje się na podobnym, wysokim poziomie przez cały rok.

Najlepszym czasem, by odwiedzić Królestwo Tajlandii, są przyjemne miesiące pory chłodnej, choć równie miły wypoczynek na południowych wyspach Zatoki Tajlandzkiej gwarantują letnie miesiące – od lipca do końca września, natomiast na wyspach Morza Andamańskiego najlepiej wypoczywa się od listopada do kwietnia.

Najważniejsze atrakcje

Bangkok

Podanie pełnej nazwy Miasta Aniołów sprawia kłopot nawet jego mieszkańcom, jest bowiem najdłuższą nazwą miasta na świecie. Gigantyczną metropolię przecina sieć kanałów i długa wstęga Rzeki Królów – Chao Phraya. XXI wiek przenika tu orientalny czar lśniących złotem pradawnych świątyń i przybranych w szafranowe szaty posągów Buddy. Najważniejszym zabytkiem miasta jest niewątpliwie Wielki Pałac Królewski kryjący najświętsze wyobrażenie Buddy w Królestwie Tajlandii – posiadającego osobną świątynię Szmaragdowego Buddę.

Chiang Mai

Zwana Różą Północy północna stolica królestwa, zatopiona w zieleni tarasów ryżowych i porośniętych dżunglą wzgórz. Nieopodal Chiang Mai znajdują się liczne wioski zamieszkałe przez barwne plemiona, natomiast nad miastem góruje najważniejsza świątynia północy, Wat Phratat Doi Suthep. Okolica Chiang Mai to również dom wielu słoni, wciąż popularnych jako środek transportu. O ich znaczeniu może świadczyć obecność słonia w herbie miasta.

Wyspy

Na wodach terytorialnych Tajlandii leży wiele pięknych wysp, otoczonych dziewiczymi plażami, omywanych krystalicznie czystą wodą w kolorze głębokiego turkusu i porośniętych bujną zielenią, nierzadko piętrzącą się na niesamowitych formacjach skalnych wznoszących się wprost z wody. Na wiele mniejszych i mniej znanych z nich można popłynąć wynajętą łodzią i poprosić by powróciła o wskazanym czasie.

Waluta – baht (THB)