Położona w samym środku Półwyspu Indochińskiego Laotańska Republika Ludowo-Demokratyczna jako jedyne państwo regionu jest całkowicie odcięta od morza. Ma powierzchnię ok 236 800 km², większość jej terytorium to tereny górzyste porośnięte gęstymi lasami, a wijący się wśród nich Mekong oddziela Laos od Birmy i Tajlandii. Miejscowa ludność (6,5 miliona osób) składa się z wielu grup etnicznych o odrębnej kulturze i języku. Wspólnym językiem jest laotański.

Większość mieszkańców to buddyści, choć wielu wyznawców, szczególnie w bardziej odległych regionach kraju, wciąż znajduje animizm. Historia Laosu to długie lata zmagań w poszukiwaniu narodowej tożsamości, jednak jego przyjaźni mieszkańcy chętnie witają podróżników.

Laos jest bardzo ubogim krajem, choć dwa najważniejsze ośrodki miejskie, Luang Prabang i Vientiane, zdumiewają pięknem architektury sakralnej. Najcenniejszy jego skarb to dziewicza przyroda. Tysiące hektarów wciąż niezbadanej dżungli i gór daje schronienie miejscowej ludności, która żyje w harmonii z naturą.

Mieszkańcy Laosu, choć to kraj komunistyczny, mają bardzo głęboki szacunek dla wyznawanej religii. Obowiązkiem mężczyzn jest spędzanie czasu w klasztorze i niemal wszyscy się z niego wywiązują. Zgodnie z tradycją każdego ranka o wschodzie słońca mnisi udają się na milczącą wędrówkę ulicami miast, by przyjąć ofiarowaną przez mieszkańców żywność.

Podstawą laotańskiej kuchni jest kleisty ryż i poławiane w Mekongu ryby. Bardzo często używa się charakterystycznej przyprawy galangal, która wyraźnie odróżnia miejscowe dania od podawanych w sąsiednich krajach. Posiłki są pikantne, często serwuje się świeże warzywa i zioła jako dodatek do głównej potrawy, a jej ostrość łagodzi mleko kokosowe. Ciekawostką jest fakt, że przekonani o wyższości gorzkiego smaku nad słodkim, Laotańczycy zdecydowanie unikają słodkich potraw. Wiele dań sporządza się w tradycyjnym głębokim moździerzu, a następnie podaje na niewysokim owalnym stoliku.

Klimat

W Laosie panuje klimat zwrotnikowy monsunowy, występują dwie pory roku: sucha i deszczowa. Trwająca od maja do października pora deszczowa charakteryzuje się bardzo dużą wilgotnością powietrza i przekraczającą 30° C temperaturą, a także częstymi, bardzo obfitymi opadami monsunowymi, które mogą utrudniać poruszanie się po kraju z uwagi na miejscami nieprzejezdne drogi. Pora sucha przypada na okres od października do maja, wyraźny wzrost temperatury notowany jest w marcu. W porze suchej waha się ona od 15 do 40° C. Najwyższa występuje w maju i powoduje spadek poziomu wód, co utrudnia żeglugę śródlądową. Ciekawe, że w grudniu i styczniu na wyżej położonych terenach górzystej północy temperatura spada nawet do zera.

Do Laosu najlepiej wybrać się po zakończeniu pory deszczowej, lecz zanim temperatura stanie się zbyt uciążliwa. Najprzyjemniejsza pogoda utrzymuje się od listopada do lutego, kiedy opady są niewielkie, a temperatura umiarkowana. W góry warto jednak wyruszyć w maju lub lipcu. Na większych wysokościach nie ma wtedy upałów, a w chłodniejszych miesiącach pory suchej temperatura mogłaby się okazać zbyt niska. Monsunowe ulewy powodują co prawda wyłączenie z użytku części dróg, podnoszą jednak poziom wód, sprawiając, że możliwa jest komunikacja rzekami.

Najważniejsze atrakcje

Luang Prabang

Luang Prabang jest duchową stolicą Laosu. Pradawne świątynie sąsiadują tu z francuską zabudową kolonialną. To niewielkie spokojne miasto, którego ulice codziennie w blasku wschodzącego słońca przemierzają w milczeniu długie sznury odzianych w szafranowe szaty mnichów. Luang Prabang zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO i jest uważane przez podróżników za jedno z najpiękniejszych miast Azji Południowo-Wschodniej.

Nieopodal Luang Prabang znajdują się wodospady Kuang Si oraz dwie wyżłobione w wapiennym klifie jaskinie Pak Ou, w których wnętrzu spoczywają tysiące pozłacanych posążków Buddy.

Vientiane

Wśród świątyń stolicy Laosu uwagę zwraca wielka Złota Stupa That Luang, której wizerunek widnieje w narodowym godle. Ciekawym miejscem jest również Patuxai – Brama Zwycięstwa wzorowana na paryskim Łuku Triumfalnym.

Na terytorium całego kraju rozsianych jest mnóstwo wiosek wielu różnych grup etnicznych o nierzadko bardzo barwnej kulturze.